Kuvvet Yurdakul'un kişisel web sitesidir

ALPARSLAN BORA

​

Alparslan ile 12-13 yaşlarında Özel Arı Lisesi hazırlık sınıfında tanıştık. O Viyana’ya gidene kadar çok sıkı bir dostluğumuz oldu.. Çocukluktan çıkılıp aniden giriliveren ilk gençlik zamanlarını ve o zamanların bütün ilklerini birlikte yaşadık. Gitara birlikte başladık. Kaykaya birlikte başladık. Kızlara birlikte başladık. Okulda da okul dışında da hep birlikteydik. İlk defa birbirimizin evlerinde kaldık. İlk kez birlikte sarhoş olduk. İlk sigaraları birlikte yaktık. Hangimizdeysek artık nedense yere, halının üstüne oturur kırık dökük bir kaset çalardan sabaha kadar Kızılok, Ortaçgil dinlerdik. Onlar kahramanlarımızdı. Onurlu, ilkeli büyük sanatçılar…Onlara çok özenirdik. Sonra biz de çalmaya başlardık. Ben akorlara basmaya çalışırken Alp üstüne muazzam sololar atardı. Çok yetenekliydi. Alp’in soloları sayesinde yaptığımız müzik bizi alır başka boyutlara götürürdü. Hiç sıkılmadan saatlerce gitar çalardık.

,

İlk konsere de birlikte gitmiştik. Kahramanımız Fikret Kızılok’un Kızılırmak sineması konseri. Çok önceden almıştık biletlerimizi. Yerimiz güzeldi. Günleri saya saya konser vaktine kavuştuk. Ben yanıma babamın Zenith marka antika fotoğraf makinesini almıştım. O vakitler cep telefonları icat edilmemiş, Fotoğraf makineleri ve telefonlar birbirine eklemlenmemişti. Şimdiki gibi zırt pırt fotoğraf çekilemezdi. Çektikten sonra da bitmezdi içindeki film fotoğrafçıya götürülür, birkaç gün beklenirdi. Bazen çıkardı bazen çıkmazdı fotoğraflar. Neyse, konserden sonra Kızılok’un önünde söylediği perdenin arkasına sızıp onunla fotoğraf çektirmeyi kafaya koymuştuk. Kalbimiz ellerimizde, ağzımız tavana kadar açık seyrettik konseri. Yıllar sonra o konserin ömrümüzün en iyisi olduğunu yazacaktık birbirimize. Konser bitti, biz alkışlamaktan acıyan ellerimizle planladığımız gibi perdenin arkasına sızdık. Ne kadar darmış, 2 metre eninde bir koridor. Karanlık. Ustanın gümüş rengi saçları aydınlatmasa orada öylece kalırdık. Heyecandan kekelediğimiz için uzun sürdü fotoğraf çektirme teklifinde bulunmamız. Sevgiyle kabul etti, konserde kendisine eşlik eden kemancı kızı çağırdı. Makineyi verdi. Keman çalmak daha kolay diye düşünmüştür kız. Aramızda yumuşacık Fikret Kızılok’a sarılarak 3 tane fotoğraf çektirdik.

​

Alparslan’ların evine yürüyerek mi uçarak mı geldik hatırlamıyorum. Muazzam bir konser izlemiş, kahramanımızla tanışmış, kekeleyerek de olsa konuşmuştuk. Fotoğraf bile çektirmiştik. Her zamanki gibi yere halının üstüne oturup, gözlerimizi ayırmadan izlediğimiz ustanın bastığı akorları taklit etmeye çalıştık. Halı da bizimle uçuyordu sanki. Uçan bir halının üstünde sabaha kadar defalarca dinledik o şarkıları kırık dökük kaset çalardan. Gizli sigaralardan mı, yaktığımız mumlardan mı sıçradı alev hatırlayamıyorum birazcık yaktık uçan halımızı. Fotoğraflar çıkmadı, fotoğraflar çıkmadı, fotoğraflar çıkmadı.

​

Belpa buz paten pistinin açıldığı günlerdi. Patene de ilk birlikte gitmiştik, daha önce kaykaya başlamıştık. Alparslan hemen her konuda olduğu gibi bu sporlarda da çok yetenekliydi. Tunalı’dan meclis parkına kaykayla inerek geçti bir dönemimiz. Ben “eh işte” kayarken Alparslan acayip hareketler yapıyor, uluslararası kay kay dergilerini takip ediyor, o yıllardaki Ankara kay kay aleminin önemli figürlerinden biri haline geliyordu. Buz sporlarında da kısa sürede kendisini müthiş geliştirdi. Önemli bir buz hokeyi oyuncusu oldu. Defalarca milli formayı giydi. Özel Arı lisesinden Argun Türe ve Oğuz Çekmeceligil arkadaşlarımız o günleri çok iyi hatırlayacaktır. Onlar da milli formayı giydiler.
İlk kez göz altına da birlikte alındık. Suçumuz TED kolejin arkasındaki merdivenli parkta bira içmekti. Uygulama yapıyoruz hemen bırakacağız dediler. Gittik Gitmeseydik de götürüceklerdi. Belki 10 saatten fazla bizim gibi Ankara’nın kimi parklarında bira içerken suçüstü yakalanmış bir toplulukta yerin altında bir hücrede bekletildik. Beklerken tanışıp muhabbet ettiğimiz arkadaşların içinde farklı branşlardan 2 tane daha milli sporcu vardı. Alparslan’la 3 ediyordu. Şahane bir muhabbet oldu hücrede. Çok eğlendik. Üzüldük serbest kaldığımıza.

Özel Arı lisesinin o yılları çok değerli öğretmenlerinin de desteğiyle pek çok sanatçı yetiştirdi. Alparslan en önde gelenlerindedir. Teneffüslerde Kıvanç İlisulu ile sıraların üstünde çaldıkları şarkıları dinleyenler eminim unutmamışlardır. Mest ederlerdi bizi.

​

Sonra lise bitti ben şiire ve tiyatroya yöneldim Alparslan kazandığı "istatistik" bölümünde hiç mutlu olamadı. Barlarda gitar çalmaya başladı. Olağanüstü sesi, yorumu, yakışıklılığı ve karizmasıyla giderek genişleyen bir hayran kitlesi edindi. Müziğin başkenti Viyana'da müzik okumayı o yıllarda kafasına koydu. Bunu da başardı. Gitti.

Sonra, bilirsiniz işte…koptuk. Facebook icat olduktan sonra birkaç mesajlaşmamız oldu. Bir kere de telefonla konuştuk. O beni hiç aksatmadan Viyana’ya çağırdı ben hiç aksatmadan gidemedim. Ben onu o sıralar çalıştığım Erzurum’a çağırdım. Gelemedi. Türkiye’deki konserlerinde de buluşamadık bir türlü. Son yazışmalarımızın birinde birlikte kaydettiğimiz şarkıların olduğu kasetlerin bende olup olmadığını sordu. “Bende” dedim. “Ama birlikte dinlemeliyiz, hangi ülke, hangi şehir olursa olsun oturacak bir halı buluruz nasıl olsa.” “Yakmayalım da” dedi Alparslan. Birimiz Viyana’da diğerimiz Erzurum’da uzun uzun gülüştük.

​

Geçen ay Ankara’da annemin evinde, geçmişime dair pek çok nesne barındıran dolabın kapağını yıllar sonra açtığımda Alparslan’ın bana hediye ettiği buz hokeyi pakını buldum. Yanılmıyorsam o pakla önemli bir maçta önemli goller atmıştı. Pakın üzerine bir kağıt yapıştırmış. Kağıtta şunlar yazıyor: “Sevgili dostum Kuvvet, bu pakı iyi sakla çünkü ilerde çok para edecek”. İmzasını da forma numarasıyla “Alp 29” diye atmış. Sevinçten deliye döndüm. Hemen pakın fotoğraflarını çektim. Artık kolay çekiliyor. Niyetim fotoğrafı Alp’e göndermek ve ona şunu yazmaktı: "Kardeşim bu pakı 25 senedir saklıyorum. Bir alım değeri var mıdır? Para ediyorsa kaçtan gider?” Çok güleceğine emindim. Bir aydır, bugün yarın derken erteledim şu basit mesaj meselesini de. Sanki hep yaşayacakmışız gibi…

​

Birbirlerinin hayatında önemli roller üstlenmiş arkadaşlar ilişkileri sekteye de uğrasa birbirlerini hep özlerler. Çünkü unuttuk sandıklarımızı koyduğumuz sandığın anahtarı ancak o arkadaşların ellerindedir. Şehirler, çevreler, hayatlar değişir. Ama bir temel vardır ve hep kalır. İlk kavgamızda, ilk aşkımızda gizlidir o temel. Buluşabilsek birbirimizi tetikleyerek unuttuk sandığımız pek çok anıyı çıkartacaktık o sandıktan. Birbirimizle ve kendimizle yeniden tanışacaktık...

 

Buradan ulaşırsa Alparslan’ın annesi Güzin anneme, ablası Bilge ablama şunları söylemek istiyorum: Yeterince uzaktan bakıldığında 10 yıl önce ile 25 yıl sonra arasında ki mesafe neredeyse hiçtir. Hareket etmeden geçirilen bütün ömürler birleşse Alparslan’ın tek gününden eksiktir. Kimseye minnet etmedi Alp, çıkar temelli ilişkilerin içinde hiç yer almadı. Ne yaptıysa gerçek bir müzik işçisi, gerçek bir sanatçı olarak tek başına ve tırnaklarıyla kazıyarak yaptı. Kahramanlarının yolundan kahramanca yürüdü. Dünyaca tanınan bir sanatçı oldu. O da başka çocukların kahramanıdır artık. O çocukların da uçan halıları ucundan yanacaktır. Sanat yakar. Zaman onun eserlerini de tıpkı kahramanlarımızın eserlerine yaptığı gibi her geçen gün yenileyecek ve Alparslan bütün kıtalarda hayranlıkla dinlenmeye devam edecektir. Onun başta müzik olmak üzere hemen hemen bütün tutkularına, ilklerine tanıklık ettiğim için gurur duyuyorum. Siz de böyle bir evlat yetiştirdiğiniz için iftihar edin. Burada bir oğlunuz bir kardeşiniz olduğunu bilin lütfen.

​

Not: Yaşarsam yönetmek istediğim bir oyun var. Belgrad’da geçiyor. Oyunun kahramanı Dr. Kos limana inip Belgrad’dan Viyana’ya giden gemilere hasretle el sallıyor. Hep binmek istiyor o gemilerden birine. Viyana’da çok eskiden sevdiği kızı bulmayı umuyor. Oyunu gerçekleştirebilirsem binecek. Ben götüreceğim onu Viyana’ya. Viyana’ya, sevdiği kadına ve aralarında Alparslan Bora’nın da olduğu büyük sanatçıların aziz hatıralarına…