Kuvvet Yurdakul'un kişisel web sitesidir

PRATİK OLSUN!

 

Zamanında zaman yoktu. Onu işleri kolaylaştırması için biz uydurduk. Doğadaki değişimler bir anlama kavuştu. Sonra ona inandık, ona güvendik, ona sığındık. Emri altına girdik. Zamandan zaman çalabilmeyi marifet,  zamana zaman ayırmayı cinayet saydık. Durmadan koşturduk, durmadan acelemiz oldu. Şeytan oralı olmadı. Unuttuk sonunda nereye geç kaldığımızı, nereye yetiştiğimizi, konunun ne olduğunu.

 

Niçin bu telaş? Para kazanmak için. Ne yapacağız parayı? Markete gidip alışveriş yapacağız. İyi. Zaten Migros Club’a yeni üye olmuş, örgütsüzlüğümüze son vermiş idik. Oraya gideriz. Sallama çay alırız. İçilmiyor ama pratik! Dondurulmuş patates de alırız, tadı yok ama pratik!

 

“Pratik olsun!” Bu düşünce insanlığın canına okumaya devam ediyor. “Pratik” bir avantaj olmaktan çıktı, önüne geleni yiyen bir deve dönüştü. Uyanır uyanmaz bir yere yetişmek zorunda bırakılan insanlık rüyasını hatırlayamaz hale getirildi. Kocaman bir mutfak kültürü böyle yok edildi “Pratik hayat” muhabbete de, aşka da, sofraya da yer bırakmadı.

 

Durum şu: Deli gibi koşturan bir güruh daha çok alışveriş yapabilmek için daha çok koşturmak zorunda bırakılıyor. Trafik lambalarında bile geriye doğru sayan rakamlar var. İnsan karşıdan karşıya geçerken yaşlandığını düşünüyor. Bütün planlar zaman kazanmak için yapılıyor, kazanılan zamanda zaman kazanmak için yine plan yapılıyor.

​

Dünyayı kurtarmamız için 10 saniyemiz mi kaldı? Bu geç kalmışlık duygusu dinmeyecek mi? Hızlanınca ömrümüz mü uzayacak? Yoksa bir sabah evden çıkarken, bunca koşturup hiçbir yere varmamış olmanın buz gibi rüzgarıyla titreyecek miyiz?  Bu telaş nedir? Laboratuvardaki deneyimiz yarım kaldığı için mi sarı yanar yanmaz kornaya basıyoruz?

 

Durursak farkederiz diye korkuyorlar. Sürekli bir “geç kalıyorum” tedirginliği yaşamamızı

istiyorlar. Acele edilmezse iş yetişmiyor. Yetişmezse markete gidip pratik patates alamıyoruz. Hesap sormaya zamanımız var mı imdat.

 

Çöl mü bu kum saati mi içine düştüğümüz?