Kuvvet Yurdakul'un kişisel web sitesidir

BİR BİR BİTİRİLENLER BİR

 

bir) kumbara:

 

Kumbara ne güzel çocuklara planlamayı, planlanan hedefi gerçekleştirmek için tasarruf edebilmeyi anlatıyordu. Hayvanlısı, kahramanlısı vardı. Halının kenarlarında oynanabilecek arabalısı vardı. Daha bir sürü çeşitlisi vardı. Bırakın kumbaranın içinde birikenleri bizzat kumbara biriktirenler vardı. Ne oldu? Kumbara ne güzel çocuğu kendi iradesine inandırıyordu. Elimize vuruldu. Unutturuldu. Bir şeker fazlaya satalım diye, bir sakız fazlaya, galerideki arabaya, camekândaki kazağa, daha yakın bir şeylere satalım için umutlarımızı. Yer değişelim için biz olmayan şeylerle. Benzeyelim için en çok benzetilen ilk on kişiye, şişeye, şişeye benzeyelim için. Not: Şişeli kumbara da vardı.

 

iki) kahraman:

 

Olmak istediğimiz şey. Red Kit, Conan, Karaoğlan, Asteriks, Çelik Bilek.. Ama hepsi iyi, hepsi ahlaklı. Hepsi her gün canını masum bir insanın canına siper etmeye kararlı. Hepsi bizden yana, New York’tan başka yerde uçmayan Süpermen bile. Hepsi ezilenden yana, hepsi bir sürü şey. Olmak istediğimiz kişi. Pantolon üstüne giyilen külot, anneye diktirilen kırmızı pelerin üstünde “S” harfi...

 

Bir köpek kayboldu, biz bulsaydık. Birileri kötülük etti, biz yakalasaydık. Onları hırpalasaydık. “STOCK” yazsaydı kötülerin suratında patlayan haklı yumruklarımızın üstünde. Anlasaydık o bakkalın niçin astığını “Devren Satılık” yazısını dükkânının camına. Bir evin yıkılışını durdursaydık, bir ağacın kesilişini…

 

Kahramanlarımızı çaldılar. Kahramanlarımızı başka bir şeylerle değiştiler. Şarkıcı Tarkan Sezai Burak’ın çizgi roman kahramanı Tarkan'ını çok fena dövdü. Kurtlar Vadisi’ndeki bilmem kim Tommiks’ten haraç aldı. Bütün uçan kahramanlar teker teker yere düşürüldüler. Zagor’un baltası kırıldı. Tenten’i işten kovdular. Tam kahraman olacaktık önlüğümüzden tuttular...

​

Fark şu; Onların kahramanları her maceraya farklı bir imajla atılırken, her sene atlarını yeni modeliyle değiştirirken, bizimkiler sırtılarında aynı yelek, dağ bayır kötülerin peşinden koşuyor. Onlarınkiler zenginleşirken, bizimkilerin maddi durumunda hiçbir değişiklik olmuyor. Bizimkiler “Feda et” diyor, Onlarınkiler “Vazgeç!”

 

Geçiyor çocuk. Bir kaldırımın üstüne oturup mesaj gönderiyor aynı kaldırımın üstünde oturmakta olan arkadaşına...

 

üç) sokak oyunları:

 

Sokak oyunları ne güzel, çocuğa örgütlenmeyi anlatıyordu. Belirlenmiş kurallar çerçevesinde bir gruba dahil olmayı, arkadaşın için feda olabilmeyi, onu kurtarabilmeyi, birlikte sevinmeyi, birlikte hareket etmeyi, kocaman bir coşkuyu paylaşabilmeyi anlatıyordu. Herkes eşit başlıyordu. Kimse kimsenin kukalı saklambacını satmıyor. Hiçbir oyuncu bir gazoz uğruna bilerek yenilme teklifleriyle karşılaşmıyordu. Efendi gibi aldım verdim ben seni yendim. Onur’un annesi çağırıncaya kadar sportmence kıran kırana bir kukalı saklambaç mücadelesi. Kazanan takım birbirine sarıldığında aradan “Counter Strike”ın en etkili mermisi geçmiyordu.

 

Oyunlarını yitirmiş bir çocuk neye benzer? Bu ülkenin çocukları artık oyun oynamıyorlar bununla ilgilenen var mı? Bin bir türlü yeşillik olsa gidip duvar önünde oturuyorlar, cep telefonlarını gösteriyorlar birbirlerine, mesaj gönderiyorlar. Oysa grup oyunları karşılıklı ilişkileri çoğaltır, oynayanların oluşturduğu ortak ve kendiliğinden bir denetimi vardır. Kızmanın, üzülmenin, sevinmenin yani insana dair bütün duyguların başka insanlarla birlikte yaşanmasını sağlar.

 

Aktarılamadı bu oyunlar. Bir mahallede kimse oynayabilecekleri bir grup oyunu bilmiyorsa çocuklar ne yapabilir ki...

 

Öneriyorum: İlkokullara ”Oyun” dersi konulsun. Sınavı, pekiyisi, geçeri, notları, veli toplantısı filan olmasın. Haftada iki saat ayrılsın, bahçede çocuklara oyunlar anlatılsın sonra beraber oynansın, öğretmenler de oynasın. Öyle değil mi? Kumbaralarımızı, kahramanlarımızı almakla kalmadılar binlerce yıldan beri sürmekte olan hepsi birbirinde yaratıcı güzelim oyunlarımızı da unutturdular işte. Arkadaşlık ilişkilerinin en canlı olduğu bu alanı bitirdiler. Herkes bu kocaman işgale ortak oldu. Bu “Level” bir türlü geçilemedi. Hile yapıldı, ölümsüz olundu, mermisi tükenmedi silahların. Kaydetmesek ölmeden önce yaşamaya devam eder miydik?

 

“Armut” denildi ve çıkmadık bir daha. Onur’un annesi huzura erdi...